Xalqın acıları üzərində qurulan çal-çağır dekorasiyası

Yurdun dörd bir tərəfində böyük acılar yaşanır. 80-dən artıq evə atəş düşüb. Cəbhə bölgələrində əsgərlərimiz hələ də döyüş şəraitindədir. Belə bir vəziyyətdə festival təşkil edib, bayram qeyd etməyə vicdanınız necə əl verir, cənablar?

Bizim yaşı əsrin yarısını keçən Xalq artistlərimiz ömür boyu xalqın yanında olmadılar. Məsələn, mən sentyabrın 13-dən bəri, nə Fərhad Bədəlbəylini, nə Polad Bülbüloğlunu 44 günlük Vətən müharibəsinin şəhidlərini ziyarət edən görmədim. Allah bilir, heç yolu da tanımırlar. Halbuki hər ikisi də daxil bütün xalq azadlığımızı onlara borcluyuq. Onların ruhuna sayğı göstərmək bu qədərmi çətindir?

“Şəhidlərimizə ithaf olunur” demək bu ayıbınızı sığortalamır, cənablar. Bundan sonra bu əmələ hansı donu geyindirsəniz, dar gələcək. Mədəniyyət də bir siyasətdir, amma bu siyasət ürəyi yanğın yeri olan xalqın ağrıları üzərində festival dekorasiyası qurmaqla olmaz.

Günlərdir davam edən məşqlər, Şuşada milyonlar hesabına başa gələn dekorasiyaların qurulması bu xalqa sayğısızlıqdan başqa bir şey deyil.

Matəmsevər insan deyiləm. Əksinə, belə vəziyyətlərdə başın hər zaman dik tutulmasının, hər zamankından daha güclü olmaq lazım olduğu düşüncəsindəyəm. Amma bu o demək deyil ki, musiqilər susmasın, vur çartlasın, çal oynasın davam etsin. Hazırkı atmosfer festival atmosferi deyil. Bu düşüncə ilə xalqın sənətçisi olmaq olmaz. Xalq artistinin mövqeyi təkcə sülh demək, sülhü təbliğ etmək deyil, həm də xalqının yanında olduğunu ifadə etməklə üzə çıxır.